Ruzie met een reiger

Voor Rotterdamse begrippen heb ik een redelijke grote achtertuin. Niet zo’n kleine, zwaar betegelde postzegeltuin met ronde trampoline, supersonische Italiaanse bakoven, rustieke houtschaal aan ketting waar je gezellig met vrienden omheen kan zitten en uiteraard een robuuste overkapping met modern zitmeubelen en dikke kussens. Nee, mijn vrouw heeft zeer groene vingers en heeft deze achtertuin in de loop der jaren omgetoverd tot een groen paradijs met veel verschillende planten, bloemen en kleurrijke struiken waar de vogeltjes zich tegoed doen aan allerlei kleine insecten en zaadjes.

In deze groene oase is zelfs ruimte voor een redelijke vijver, ontstaan op een plek waar eens de schommel van onze dochters stond. Toen onze meiden waren uit geschommeld, is er een redelijk diep kuil ontstaan, waarvan wij dankbaar gebruik hebben gemaakt. De eerste aanzet tot een heuse vijver. Mijn vrouw is de hoofdhovenier en ik sta haar bij met wat hand- en spandiensten, maai het gazon, maar de vijver is mijn pakkie aan. Met grote regelmaat verschoon ik de waterpomp, probeer de beplanting in en om deze waterplas in toom te houden en ik voer de vissen volgens de gebruiksaanwijzing. Er is niets rustgevender om bij een vijver te zitten, te luisteren naar het driftig draaiende waterpompje en te kijken naar de voorbij zwemmende visjes. De afgelopen jaren hebben we zelfs asiel verleend aan diverse kikkers en salamanders. Het water is prachtig helder, de waterlelies doen het elk jaar steeds beter. Ik heb zelfs vernomen dat de vijververzorgers van de Efteling jaloers zijn op onze waterlelies en dat zelfs zonder dat irritante melodietje op de achtergrond.

Alleen is het houden van vissen wel een probleem. Het zijn geen dure Japanse koikarpers, maar gewone goudvissen. Maar het aantal vissen neemt regelmatig af en soms is er geen vis meer te bekennen. De huidige visstand is helaas wat teruggelopen. Ga ik de klimaatveranderingen dan toch ook voelen in mijn achtertuin? Of is er iets anders aan de hand?

Onlangs heb ik via een oud-collega op een adres in Hoogvliet een dertigtal goudwindes gratis mogen ophalen. Een welkome aanvulling op mijn langzamerhand visloze vijver. Ik had mij voorgenomen het leven van deze fragiele beestjes met hand en tand te verdedigen tegen alle natuurlijke en niet-natuurlijke vijanden. Na het te waterlaten van deze nieuwe goudkleurige vijverbewoners controleerde ik iedere dag de vijver. Waterstand: oké, zuurgraad water: oké, temperatuur water: oké, werking waterpomp: oké, visvoer: oké! Mijn nieuwe geschubde vriendjes gedijen goed en eten graag van mijn biologisch geteelde korrels.

Er is slechts een grote spelbreker. Een grote, blauwe, chagrijnig kijkende schijtreiger. Als ik maar even niet oplet, staat hij doodstil met zijn twee magere poten midden in de vijver, soms als een oud mannetje. Maar meestal tuurt hij geduldig met van die priemende kraalogen en probeert hij zo een visje te verschalken. Ik spring op van mijn stoel en ren handenklappend de tuin in. De reiger kijkt even op met een zichtbare arrogante blik, slaat zijn vleugels uit en landt even verderop op het dak van mijn schuur. Totaal niet onder de indruk van mijn aanwezigheid. Deze scène speelt zich dagelijks vele malen af en ik word langzamerhand helemaal gestoord van zijn bezoekjes. Ik zie de vijverbevolking slinken. Zelfs in dit vervelende coronatijdperk is het naar buiten rennen iets te veel gevraagd en wie weet hoe vaak deze ongenode gast zich in mijn vijver bevindt wanneer ik het huis uit ben? Ik heb de strijd inmiddels opgegeven en laat de natuur zijn beloop. Tenslotte ben ik een echt natuurmens!

Twitter Facebook LinkedIn Volgen