Sushi eten

Zullen we vanavond gaan uiteten? Vandaag heb ik geen zin om te koken. Veel gebruikte zinnetjes in menig huishouden. Ik vind koken leuk, heb er geen hekel aan en in een heel ver verleden wilde ik zelfs kok worden. Het culinair bezig zijn, is voor mij een fijne en ontspannen bezigheid en vooral bij de voorbereiding, de mise- en-place zoals de echte gastronomen dit noemen, vind ik altijd rust en bezinning. Het monderen van de tomaat, de worteltjes brunoise of juliene gesneden, het larderen van stukjes vlees, zelfs een zeebaars fileren brengt mij in hogere sferen. Ik vind het allemaal top om te doen. Maar vandaag even niet. Vandaag even makkelijk en de keuze is snel gemaakt: sushi eten.

Mijn vrouw en ik zijn een paar dagen met de buscamper weg en we vinden snel een grote sushitent net even buiten het centrum van Deventer. Het is een mooie en warme zomeravond en we willen graag buiten op het terras eten. Een medewerker, net uit de luiers, komt op ons af en vertelt ons dat we ons eerst binnen moeten melden. Ik denk: wat heb ik nou weer fout gedaan. De dame achter de toonbank sommeert de jongen in de luier om ons een tafeltje toe te wijzen. Het is nog niet echt druk en er is ruimte zat. We zetten ons op de ietwat te lage stoelen, het tafeltje komt bijna op borsthoogte. Te laag aan tafel zitten is voor mij een crime en eigenlijk wil ik alweer weg, maar mijn vrouw wil zo graag sushi eten.

Zo zitten we een tijdje en kijken wat om ons heen. Nergens een ober of iets dergelijks te bekennen. Eindelijk komt er een jongeman aan onze tafel en ik vraag hem de menukaart. Een menukaart mijnheer, die hebben wij niet meer. U kunt bestellen met behulp van een tablet. Deze Japanner is klaarblijkelijk met de moderne tijd meegegaan en verwacht dat dan ook van zijn klanten. Niet dus, wanneer ik ga uiteten wil ik vooral niet geconfronteerd worden met serverende robots, kunstzinnige opstellingen op rails waar ik het eten vanaf moet halen, of een tablet waarmee ik mijn eigen maaltijd mag samenstellen. In dat geval ben ik wel een digibeet en laat mij graag adviseren door een deskundige garçon.

Ik sta al achter mijn stoel om te vertrekken, maar mijn vrouw haalt mij over om te blijven zitten en de ober legt ons in zeer gebrekkig Nederlands uit hoe we met de tablet onze gerechten kunnen bestellen. Er zijn drie rondes waarin je per ronde per persoon vijf sushi’s kan bestellen. De medewerker doet het even heel vlug voor en is dan weer snel verdwenen. Mijn vrouw en ik kijken elkaar met verbaasde blikken aan. Dat ging wel heel erg rap.

Ietwat bang om te veel of verkeerde sushi’s te bestellen ga ik aan de gang met de tablet. Ik ben natuurlijk geen digibeet, maar dit is toch even zoeken en voor ik het weet worden er plotsklaps tien verschillende sushi’s op onze tafel geschoven. Van hosomak ogorek en nigiri losos tot sushi burrito en sutekikyubu. Een mondvol onuitspreekbare gerechtjes die wij niet hebben besteld. De jongeman kijkt ons verbaasd aan en zegt dat de kok dit wel degelijk heeft doorgekregen. Ik vertel hem dat wij dit niet hebben uitgekozen en, met een knipoog, dat de kok deze sushi’s misschien dan maar zelf op moet eten. Hier kon de medewerker niet om lachen en nam met duidelijke tegenzin de gerechten weer mee naar de keuken.

Uiteindelijk hebben we de sushi’s ontvangen volgens onze bestelling. Tussendoor ontvingen we ook nog zes niet bestelde glazen champagne en vijf kopjes sake. Om ons heen zag ik dat wij niet de enigen waren met dit probleem en dat er toch veel sushi’s en drankjes weer teruggingen vanwaar ze vandaan kwamen. Ik denk dat er in deze Japanse keuken een hele dikke, dronken, doorvoede kok werkt en dat dit restaurant zeker behoefte heeft aan een goede programmeur. We hebben wel lekker gegeten en met de behoorlijk hoge rekening waren ze zeer snel, maar dit keer zonder fouten!


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Reacties

Geweldig, ik zie het helemaal voor me! Ik was allang weggelopen.
Rita de Ruijter-Tielenburg, op 02-07-22
Ik ook.
Jet, op 30-07-22

Sushi eten

Terug in de tijd

Eibofobie

Gymles

Zitten en kijken

Stoere dienstverhalen