Verstopwoorden
Oké, maar wat ik zeggen wil, het schrijven van een stukje is eigenlijk zeer boeiend en echt hè, snap je. Serieus, zeg maar, helemaal leuk hoor. Eigenlijk, bizar man! Ja toch, niet dan? In principe probeer je een geinig stukje te schrijven, weet je wel. Dus ja, daar moet je, zal ik maar zeggen, even voor gaan zitten. Natuurlijk gaat dat niet vanzelf, maar je blijft het gewoon proberen, toch?
Als ik heel eerlijk ben, zoals ik al zei, moet ik er even voor gaan zitten en dat vind ik op die manier soms best wel lastig. Welke aanvliegroute ga ik gebruiken? Sowieso het vinden van een onderwerp vraagt nogal wat doorzettingsvermogen, weet je wel. Dus dat is nou fucking moeilijk. Maar, als ik dan eindelijk een boeiend onderwerp heb, gaat de rest in principe vanzelf.
Soms parkeer ik het dan even en daarna krijgt het vervolgens al mijn aandacht. Het is even schakelen, maar uiteindelijk wordt die stip op de horizon het onderwerp van mijn artikeltje. Schrijven over stopwoorden moet toch niet zo moeilijk zijn. Het is bizar hoeveel van deze woorden en woordgroepen er in de Nederlandse taal gebruikt worden. Ik wil me nergens mee bemoeien, maar in veel tv-programma’s, en dan vooral de praat-aan-tafelprogramma’s, waarin steeds veel dezelfde personen voorkomen, vliegen de stopwoorden over de tafel. Of niet soms? Zeker weten. Eerlijk gezegd weet ik nu even niet hoe verder met dit stukje. Ik probeer het centraal te houden en in principe, zal maar zeggen, moet het toch niet echt moeilijk zijn. Dat is toch logisch, dus dat. Eerst een pakkende inleiding, dan een middenstuk met wat grappige voorbeelden en eindigen met een samenvattende alinea, kortom, een uitsmijter.
Wat dat betreft, zeg maar, dan heb ik zoiets van, dat moet toch lukken, dat moet toch werken en in die zin speelt het totaal geen rol om op korte termijn het geheel compleet te maken. Het is een kwestie van blijven focussen en de boel blijven monitoren." Als je het mij vraagt, is het nu klaar. Ik geef er een klap op. Zeker weten!"